De financieel adviseur is per definitie iemand die de cliënt adviseert met het oog op een bepaald doel en een bepaalde situatie. Er zijn verschillende manieren om te adviseren. Een van de meer voor de hand liggende manieren is het aanbevelen van een belegging, zoals een obligatie of een bankdeposito, waarmee het door u vastgestelde financiële doel kan worden bereikt. Belangrijker nog is dat hij de belangen van hemzelf en zijn toekomstige werkgever in het bijzonder beschermt door een voorzichtig risicobeheer.
Als de financieel adviseur echter geen financieel adviseur is, maar een belastingadviseur, een financieel planner of een geregistreerd financieel planner, dan zal hij/zij u in principe vertellen wat u kunt verwachten van een plan ter bescherming van uw vermogen, een pensioenplan of een trustplan. Eerst zullen we definiëren wat deze termen betekenen.
Een plan ter bescherming van activa is een plan waarin bepaalde monetaire activa worden beschermd tegen schuldeisers wanneer deze activa eigendom zijn van de persoon of het bedrijf die de andere partij geld verschuldigd is. Een voorbeeld van een dergelijk plan is een plan waarbij een verzekeringsmaatschappij een persoon elke maand een kleine som geld betaalt in ruil voor de levensverzekering van de speler. Dit staat ook bekend als levensrisicoverzekering en het is het meest basale type chips dat uw vermogen beschermt tegen onvoorziene risico’s die een van uw activa zouden kunnen bedreigen als u niet in staat bent om medische zorg te maken. In feite noemen sommige van de meest verantwoordelijke, vermogende mensen in het leven een levensverzekering als een van hun grootste verworvenheden.
De ironie is dat levensverzekeringen tegelijkertijd een riskante aangelegenheid zijn.
De publieke erkenning van het feit dat zowel de bescherming als de groeidalen gemakkelijk van voorbijgaande aard zijn (het bestaan van een dergelijke markt, DE RISEM, is een recent fenomeen dat zich pas in de twintig twijfelachtige jaren van de schraaphervorming heeft voorgedaan, onmiddellijk nadat het tijdperk van de concurrerende belastingheffing oud was geworden) maakt van de levensverzekeringen een nog gevaarlijker onderneming. Het aantal micro-cap, jonge bedrijfsaandelen die de wereld hebben veroverd, schoot plotseling de hoogte in, maar dat gold ook voor de aandelen van de herziene onderneming, met name die op de Amerikaanse beurs, en de levensverzekeringsmaatschappijen begonnen al in 1999 in te tekenen.
Als u een levensverzekeringspolis bezit, kunt u het beste de waarde ervan inruilen voor de verwerving van een onroerend goed via uw nalatenschap, en zo uw overlijdensuitkering beschermen tegen de marktkrachten. Wanneer de waarde van uw levensverzekeringspolis wordt verhoogd, kan de stijgende waarde die polis onbruikbaar maken, en zelfs als dat niet het geval is, kunt u merken dat u het moeilijk zult hebben om de premie van de koper te krijgen. Om de onderneming efficiënter te maken, leerde u daarom dat buitenlandse verzekeringsmaatschappijen grote aantallen polissen opkopen tegen een spotprijs (een pachtclausule, in Amerika) of de premie die zij betalen verhogen in ruil voor een vast bedrag aan premiecommissies over een bepaalde periode. Ter vergelijking: als een verzekeringsmaatschappij gewoon geld kan verdienen met de premies die zij binnenhaalt, waarom zou zij dan commissies moeten betalen aan mensen die waarschijnlijk niet terugkomen en de polissen niet daadwerkelijk gebruiken? Het aanstellen van werk heeft de verzekeringsmaatschappij misschien minder gekost dan het extra bedrag aan provisie dat nu naar de agent zou gaan, maar is het nog steeds minder duur?
Eenvoudig gezegd, een verzekeringsovereenkomst wordt door de begunstigde zelf afgewikkeld, d.w.z. de begunstigde neemt de overeenkomst niet mee het graf in. In Amerika creëert het overlijden van een persoon een uit te betalen lijfrente die aan de begunstigde wordt uitbetaald. Verzekeringsdekking is geen handelswaar in die zin dat zij niet behoeft te worden gekocht; er is veeleer sprake van een verzekeringsdekkingovereenkomst. (Doorgaans is een verzekeringsdekkingovereenkomst een termijnovereenkomst die twintig jaar loopt, terwijl een openbare polis voor onbepaalde tijd wordt gedragen). Het concept is vrij eenvoudig: zodra een wettelijk bevoegde volwassene eenenzestig jaar wordt, wordt een jaarlijkse premie betaald in een overeengekomen verhouding, met de belofte dat de premie nooit vervroegd zal worden betaald en nooit te laat zal worden betaald.
Dat is alles wat u, en niemand anders, wordt gedekt door uw levensverzekeringspolis. Als een vijftigjarige waarbij hij na tien jaar geen dekking meer heeft na het onmiddellijk volgende jaar, is hij insolvabel, ongeacht hoeveel er nog in de polis zit. Dat wil zeggen, tenzij u of iemand onder uw hoede er al gebruik van maakt en de premies betaalt. Een polis hebben alleen is niet voldoende; u moet er zeker van zijn dat u die premie elk jaar betaalt, anders krijgt u te maken met een aanzienlijke juridische en financiële last op een veel vroegere leeftijd dan nodig is.
Lees meer: